Metoda E.E. Gordona – umuzykalnianie

Kluczowym pojęciem tej metody jest audiacja, która w największym skrócie oznacza myślowe przetwarzanie muzyki, słuchowe jej wyobrażanie i rozumienie. Można pokusić się o określenie, że audiacja dla muzyki jest tym, czym myślenie dla mowy. Stanowi ona podstawę uzdolnień muzycznych. Zakres, w jakim dziecko intuicyjnie audiuje podstawowe brzmienie muzyki jest miarą jego muzycznych uzdolnień. Nie da się nauczyć dziecka możności audiowania, gdyż tak jak możność myślenia jest ona darem wrodzonym. Można jednakże nauczyć dziecko, jak rozwijać tę umiejętność.

Im wcześniej włączone w bogate muzycznie środowisko, tym wcześniej jego muzyczne uzdolnienia zaczną podnosić się do poziomu urodzeniowego, gdyż właśnie w tym momencie jest on najwyższy. Spośród dwojga dzieci z takim samym potencjałem w momencie narodzin, to, które wejdzie w bogate muzycznie otoczenie w wieku sześciu miesięcy będzie przejawiało wyższy poziom uzdolnień niż dziecko, któremu zapewnimy takie otoczenie dopiero gdy skończy osiemnaście miesięcy. Waga wczesnego, bogatego muzycznie otoczenia jest nie do przecenienia. W okresie bowiem, gdy dziecko zbliży się do dziewiątego roku życia, poziom jego uzdolnień nie będzie już dłużej warunkowany przez środowisko.

W czasie zajęć dzieci uczą się odnajdywać tonikę na zakończenie melodii.. Dotyczy to melodii zarówno w tonalności dur-moll, jak i innych skalach. Jest to ogromny atut metody Gordona. Rozwija ona także poczucie rytmu. Dzieci doskonale wyczuwają makro- i mikrobity (większe i mniejsze jednostki metryczne) i realizują czasem zaskakująco trudne przebiegi rytmiczne. Wprowadzenie w przedszkolu na zajęciach rytmiki oraz tańca obok tradycyjnej metody Emila Jacques-Dalcroze’a, także elementów prowadzonych metodą Edwina E. Gordona, zwiększa szansę dzieci na rozwój audiacji, ale także na to, aby otrzymać bezcenny dar na całe życie: umiejętność radowania się obcowaniem z muzyką, rozumienia jej, a także myślenia w całkowicie inny, twórczy sposób. Obie metody bowiem prowadzą do tych samych celów.

Rytmika

Emil Jaques-Dalcroze (1865 – 1950) wywodził się z rodziny od wielu pokoleń osiadłej w Szwajcarii. Był kompozytorem i pianistą, pedagogiem, pisarzem, a przede wszystkim twórcą metody rytmiki wcześniej zwanej „gimnastyką rytmiczną”. W 1909 r. w Hellerau (Niemcy) powstał Instytut E. Jaques-Dalcroze’a, zaś w roku 1915 działający do dziś Instytut w Genewie.

W naszym przedszkolu wprowadzamy dzieci w świat muzyki metodą rytmiki Emila Jaques-Dalcroze’a, jako najbardziej popularna w Polsce forma wychowania muzycznego, estetycznego i ogólnego. Włączamy także wybrane elementy z systemu Carla Orffa oraz Zoltana Kodaly’a. Wpływ rytmiki na muzyczną aktywność dziecka odbywa się poprzez dostosowane dla poszczególnych grup wiekowych elementy:

• ćwiczenia i zabawy słuchowo-ruchowe
• ćwiczenia słuchowo-głosowe
• improwizacje
• słuchanie muzyki
• śpiewanie piosenek
• grę na instrumentach perkusyjnych
• interpretacje ruchowe piosenek i utworów muzycznych
• łatwe tańce ludowe

Celem kształcenia jest:

• kształcenie słuchu muzycznego i pamięci muzycznej
• rozwijanie poczucia rytmu, poczucia metrycznego i tempa
• rozwijanie wrażliwości na elementy muzyczne, jak tempo, dynamika, rejestry
• rozróżnianie barw instrumentów
• doskonalenie aparatu mowy
• kształcenie motoryki i prawidłowej postawy

Rytmika poprzez aktywne formy obcowania z muzyką otwiera szerokie możliwości przed dzieckiem – rozbudza wrażliwość muzyczną i estetyczną dzieci, rozwija zamiłowanie do śpiewu, muzyki i tańca, rozwija dyspozycje psycho-fizyczne dzieci, a także wyzwala dziecięce emocje i wyobraźnię. W zakresie wychowania estetycznego i ogólnego uwrażliwia na piękno w muzyce, ruchu i otaczającym świecie. Współdziała z programem wychowania w przedszkolu w kształceniu pozytywnych cech osobowości i pożądanych postaw społecznych oraz w przygotowaniu dziecka do szkoły.